Yıldırım Yıldızdoğan
28.04.1976 da Söke’nin Serçin yaylasında açmışım dünyaya gözümü. Dokuz çocuklu, küçük baş hayvancılıkla geçimlerini sağlayan bir anne babanın ortanca evladıyım. Dört yaşıma kadar Konya’da ikamet ettik. Sonrasında Aydına taşınıp ilk, orta ve lise tahsilimi Aydın, Germencik ve İncirliova’daki çeşitli okullarda tamamladım.
Lise 2 de okurken biriktirmiş olduğum bir miktar parayı amca oğlum Mustafa’ya verip bana bir bağlama almasını rica ettim. Allah razı olsun kendi cebinden de bir miktar ilave edip, bana güzel bir bağlama satın aldı.
Onunda yardımıyla iki gün içinde bir nebze olsun saz çalmasını öğrendim. Bağlama hasretiyle geçirdiğim yıllara inat bazı günler sekiz saat boyunca saz çaldığımı hatırlıyorum. Artık yazmış olduğum şiirleri bestelemeye başlamıştım.
1996 da Konya Selçuk üniversitesi resim öğretmenliği bölümünü kazanmış olmama rağmen çeşitli sebepler yüzünden eğitimime devam edemedim. Bir an evvel vatan borcumu ödeyip hayatımı belli bir düzene sokma düşüncesindeydim.
Askerliğimi Manisa/Kırkağaç, Bilecik/Söğüt ve Kastamonu’da tamamladım. Askerlik dönüşü aile bütçesine katkıda bulunmak için çeşitli işlerde çalıştım. Bu arada davet edilmiş olduğum halk konserlerine iştirak ediyor, içimden geçenleri türkülerle harmanlayıp insanlarla paylaşıyordum.
Belli bir zaman sonra çevremdeki insanların ve konserlerde beni dinleyip sesimi ve bestelerimi takdir eden gönüldaşlarımın teşviki ile müzik piyasasında profesyonel manada bir şeyler yapma arzusu taşımaya başladım.
Bir sanatçı büyüğüm olan Osman Öztunç’un referansıyla sevgili prodüktörüm Muhammet Alperen’le tanıştım. İlk olarak Uzaktan uzağa isimli albümümle müzik severlere merhaba dedim. Ardından İbrahim Sadri’ ile birlikte çıkarmış olduğumuz albümde vefadan, sevgiden zerre kadar nasip almamış insanlara ‘Adın Batsın’ dedik. Daha sonra ikinci kasetim olan ‘Sensiz Olamam’ı piyasaya sürdük.
Aydın Ortaklar ülkü Ocağı’nın ‘Vuslata Çağrı konserinde sahneden inerken döktüğüm sevinç gözyaşlarının ardından su gibi akıp geçen bugüne kadar Ozan Arif’ten, Rahmetli Cem Karaca’ya kadar kulvarlarında zirveye ulaşmış pek çok değerli sanatçıyla aynı sahneyi paylaşma şerefine nail oldum.
Dünya malı ve rütbesinin dünyada kaldığının bilinciyle, hiçbir zaman paraya, makama ve şöhrete tamah etmedim. Menfi çıkarlar uğruna sevmediğim veya taktir etmediğim insanlara göstermelik şirinlikler yapmadım. Bir kuru soğanın, bir lokma ekmeğin sevgiye katık edildiğinde lüks restoranların zengin menülerinden daha lezzetli olacağını öğrendim. Allah kimseyi sevgisiz bırakmasın.
Bundan sonra yapacaklarımı, ulaşmak istediğim hedefleri yine beni seven insanlar tayin edecekler. Onların beni görmek istedikleri yerlerde olmak için uğraşacağım. Görelim Mevla’m neyler… Neylerse güzel eyler.
